Nie masz w domu Nitro, Citrasolvu, medium do transferu albo innych "ułatwiaczy"? Nic nie szkodzi! Możesz przenieść wydruk za pomocą samej farby. Tak, to naprawdę możliwe!



Kościotrupek ze zdjęcia powyżej posłuży nam za przykład. Ta metoda jest bardzo prosta, jedyne czego wymaga to... czas. Co prawda wydruk z napisem LOVE wykonałam w 3 minuty (licząc od pierwszego pociągnięcia pędzlem do oderwania wydruku), ale to mój absolutny rekord życiowy i raczej nie polecam takiego pośpiechu. Wspomagałam się suszarką, podsuszając kawałek po kawałku miejsce w którym delikatnie odrywałam papier od sklejki. Tu się udało, jednak przy takim szybkim suszeniu często papier odrywa się wraz z farbą, a Wam zostanie sucha deska :)





To jak to zrobić prawidłowo? Trzeba pomalować przedmiot farbą, nieco grubszą warstwą niż zwykle (ale bez przesady!). Potem przykładamy obrazek na kartce, przyklepujemy i idziemy na kawę, porozmawiać przez telefon, odrobić lekcje z dzieckiem albo cokolwiek innego co nas odciągnie od chęci sprawdzenia "czy już"? Farba musi mieć czas delikatnie rozmoczyć wydruk i wyschnąć razem z przeniesionym na nią barwnikiem. Można delikatnie zamoczyć obrazek z zewnątrz, żeby proces namakania papieru przyspieszyć. Potem papier odrywamy - farba musi być sucha! Miejsca w których papier mocno się trzyma rolujemy zwilżonym palcem. Ta metoda pozwala przenosić wydruki bez obawy, że rozpuszczalnik rozmyje kontury, co czasem zdarza się przy metodzie Nitro. Trzeba pamiętać, że papier wchłonie też część farby i po jego zdjęciu uzyskamy efekt lekkiej przecierki lub nierówności. Ja akurat to bardzo lubię, bo daje mi szansę na podziałanie kontrastowym woskiem i wetrzeć go w powstałe pory.



Można wydruki przenosić w podobny sposób smarując powierzchnię wikolem, klejem do decu albo lakierem. To naprawdę proste, choć wymaga trochę wprawy.

Pewnego dnia przedzierając się przez zapchaną mailami skrzynkę kliknęłam w zaproszenie na kreatywne spotkanie w łódzkim "Podwórku Hilarego". Wydarzenie miało być inauguracją Tygodnia Otwartej Pracowni SALTWASH®. Sprawdziłam w kalendarzu, że akurat ten weekend mam wolny i z radością przyjęłam zaproszenie. Lubię poznawać nowe produkty, a SALTWASH z opisu bardzo mi przypominał moje niedawne eksperymenty z teksturami (poświecę im kolejne dwa posty).


W warsztatach uczestniczyły blogerki, z których część znałam już osobiście, a niektóre z wielką przyjemnością odwiedzałam do tej pory jedynie na ich kreatywnych blogach. Pracowaliśmy na deseczkach i słoikach, z których powstały nawiązując do wakacyjnych, nadmorskich klimatów ozdoby. Dlaczego akurat taka stylizacja? Otóż twórcami SALTWASH są młodzi amerykanie, którzy chcieli nadać swoim meblom i dekoracjom wygląd jaki mają przedmioty narażone na wieloletnie działanie słonej, morskiej bryzy.

Cóż to jest ten magiczny proszek?

SALTWASH pozwala w kilka chwil zamienić dowolną farbę w pastę strukturalną. Jego formuła opiera się na bardzo wytrzymałych, trwałych po zaschnięciu krzemianach magnezu. Zielonkawy kolor nadaje mu minerał o nazwie attapulgit (pałygorskit). Sproszkowany attapulgit ma ciekawe właściwości - jest niezwykle porowaty dzięki czemu wciąga farbę w liczne kanaliki tworząc gęstą papkę. To właśnie ta unikatowa zdolność zagęszczania różnego rodzaju preparatów pozwala na tworzenie efektownych struktur na malowanych powierzchniach. SALTWASH ma także dodatek drobnoziarnistej soli morskiej, nawiązujący do powodu dla którego powstał.

Jak go zastosować?

Każdy kto miał okazję popracować z proszkiem SALTWASH ma na niego własny pomysł. Najbardziej klasyczna wersja zakłada, że utworzoną pastą pokrywamy przedmiot, następnie malujemy go farbą w kontrastowej barwie i szlifujemy. Warstwa bazowa przed malowaniem powierzchniowym powinna być sucha lub prawie sucha. Szlifować można do osiągnięcia całkowicie gładkiej powierzchni, albo do osiągnięcia satysfakcjonującego efektu.


Mnie podoba się wersja, w której traktujemy warstwę bazową jak tradycyjną pastę strukturalną, a następnie metodą suchego pędzla nanosimy dodatkowy kolor, podkreślając efekt przestrzenny.W ten sposób ozdobiłam swój lampion ze słoika i deseczkę, podbielając niektóre fragmenty szarej struktury.



Suszenie pasty suszarką daje spękania. To także ciekawy efekt, na dodatek uzyskany bez żadnego dodatkowego medium do spękań.

Czy naprawdę warto?

No dobrze, powie ktoś - ale po co mi proszek do robienia pasty, skoro mogę kupić gotową pastę strukturalną albo szpachlówkę?  Jasne, szpachlówkę w markecie budowlanym można kupić za znacznie niższą cenę, ale weźcie pod uwagę kilka zalet jakie daje Wam nowy produkt:
1. Kolorową strukturę. To, co moim zdaniem jest podstawową zaletą SALTWASH to fakt, że mamy od razu pastę w kolorze. Standardowe pasty zwykle są białe, co oznacza że najpierw trzeba nanieść strukturę, potem ją zamalować farbą bazową i dopiero na niej kreować dodatkowe efekty. Przy przecieraniu takiej struktury ze standardowej pasty może się zdarzyć, że zaczniemy ścierać farbę bazową i pojawią się nieoczekiwanie białe miejsca. Poza tym jeśli niechcący uszkodzimy dekor nie będzie tego widać - nie pojawią się białe plamki.
2. Wykorzystanie resztek farb. Do stworzenia pasty można wykorzystać resztki farb. Ileż to razy zastanawialiście się co zrobić z odrobiną farby, która została w puszce po jakimś większym projekcie?
3. Nie zaschnie, póki jej nie zmieszasz z farbą. Proszek zdecydowanie łatwiej przechować niż gotową pastę. Te drugie po kilku miesiącach zwykle zasychają.
4. Trwałe i odporne powierzchnie. Krzemiany są bardzo twardymi i trwałymi minerałami. W paście z farbą przylgną do niemal każdej powierzchni, a po zaschnięciu będą się jej dobrze trzymać. Można śmiało dekorować meble i donice stosowane na zewnątrz.

Czy jest tańsza alternatywa?

Życie nas uczy, że zawsze jest jakaś tańsza alternatywa. Spotkałam już na polskim rynku kilka "cudownych proszków" do tworzenia struktur i niektórych stanowczo nie będę polecać. Nie zawsze tańsze rozwiązanie jest równie dobre i niekoniecznie spełnia nasze oczekiwania (np. w zakresie trwałości czy zdolności wiązania koloru). Warto zapytać sprzedawcę co jest głównym składnikiem produktu, jeśli to gips lub cement dajcie sobie spokój. Taki "proszek" zrobicie sobie sami po wizycie w markecie budowlanym.

Stał sobie na korytarzu magazynowym od bardzo dawna. Ludzie przechodzili obok i wzdychali - wziąłbym, ale taki obdrapany?  Ile to pracy, żeby to jakoś wyglądało?
Aż pewnego dnia zapadła decyzja, że magazyn pójdzie do rozbiórki i na jego miejscu powstanie nowy apartamentowiec. Patyczak wylądował wraz z innymi niepotrzebnymi przedmiotami na rampie czekając na wywózkę. Tam go dorwałam i zataszczyłam do pracowni.


Pracowicie zdarłam warstwę farby,  którą ktoś zapaćkał krzesło podczas malowania magazynu. Oderwałam wierzchnią warstwę zwichrowanej sklejki. To była najgorsza część pracy bo w niektóryh miejscach trzymała się całkiem nieźle.





Przeszlifowałam wszystkie "patyczki". Początkowo myślałam że je zawoskuję na biało, ale surowe wyglądały tak ładnie, że zrezygnowałam z bielenia.


Potem sięgnęłam po farbę Byta-yta i pomalowałam siedzisko. Położyłam dwie warstwy i poczekałam aż wyschnie.


Po wyschnięciu położyłam na farbę i na drewniane elementy wosk do drewna Byta-yta. Ten wosk nie zawiera żadnych rozpuszczalników, schnie więc wolniej niż inne, za to efekt na drewnie naprawdę zachwyca!






Krzesełko świetnie pasuje teraz do mojej kuchni.

Samej trudno mi uwierzyć, że zbierałam się do napisania tego posta ponad rok. Przeglądałam zdjęcia i kapitulowałam, bo jak tu w krótkim tekście opisać proces ciągłej zmiany mieszkania moich córek?  Naprawdę, czasem łatwiej zrobić, niż opisać. No ale, skoro się dziś zmobilizowałam to może jakoś pójdzie. Historia będzie długa i zdjęć sporo, więc lepiej przed lekturą zdejmijcie zupę z kuchenki bo się wygotuje :)

Remont mieszkania w kamienicy pokazywałam wcześniej i niektóre wnętrza już znacie. Dziś chcę opowiedzieć o tym jak je projektowaliśmy, jak faktycznie powstawały i jak ewoluowały z czasem.  Mieszkanie kupiliśmy w stanie opłakanym. Co prawda dostaliśmy je odmalowane na biało, ale wierzcie mi, żadna farba nie ukryje zapachu kociego moczu w klepkach, nie wyprostuje plątaniny rur ani nie naprawi przepalonych kabli w ścianach. Trzeba było wszystko rwać do gołych ścian i posadzki, robić wylewki, prostować ściany, kłaść nowe kable itd. 
Dla uprzyjemnienia sobie i córkom czasu oczekiwania na koniec demolki zaprojektowałam z grubsza wystrój wnętrz. Mniejszy pokój miał być dwuosobową sypialnią z pojedynczymi łóżkami, dwoma wygodnymi biurkami i niewielkimi szafkami na ubrania. Duży pokój miał pełnić rolę przestrzeni dziennej, miejsca do zapraszania gości, uprawiania jogi itp. Wspólnie wyszukiwałyśmy meble i dodatki pasujące do projektu. Kiedy wnętrza były gotowe i trafiły do nich podstawowe sprzęty zorganizowałam w mieszkaniu spotkanie blogerek. Doskonale się bawiłyśmy farbami i woskami Amazona, aranżując poszczególne wnętrza w trzyosobowych zespołach. Zobaczcie jaki wystrój zaproponowały blogerki:








Część dekoracji funkcjonuje w mieszkaniu do dzisiaj, inne po spotkaniu musiały ustąpić rozwiązaniom nieco mniej efektownym, ale praktycznym. Wnętrza po wprowadzeniu się obu córek wyglądały tak:










W ubiegłym roku Ola podjęła decyzję o wyjeździe na rok do Grecji na wolontariat europejski. W tym samym czasie nasza koleżanka desperacko szukała dla swojej córki możliwości zaczepienia się w Warszawie na czas roku akademickiego. Wolne łóżko znalazło nowego użytkownika, a my postanowiliśmy zmienić funkcję obu pokoi, tak aby każda z dziewczyn miała swój prywatny kąt.
Jedno z łóżek i biurko przenieśliśmy do dużego pokoju, dołożyliśmy szafę z lustrem. Do mniejszego pokoju trafił stolik z fotelami a miejsce biurka zajął niski regał. Teraz wygląd to tak:









Rok akademicki się skończył, Ola za chwilę kończy wolontariat i zastanawiam się czy czeka nas kolejna zmiana?