W sobotę odwiedziła mnie Joasia z rodziną. Dawno się nie widziałyśmy i ostatnio głównie podczytywałyśmy swoje bogi, żeby sprawdzić co u drugiej słychać. Bloga http://mylittlewhitehome.blogspot.com/ zapwne większość z Was świetnie zna. Dostałam od Joasi piękny bukiet tulipanów. Tak, tak, nie mylicie się tulipanów :) I tak mi się jakoś wiosennie zrobiło...


Ślicznie wyhaftowane, prawda?

Dzisiejsze poranne wstawanie opromienił mi piękny wschód słońca. Tak mi się nie chciało zwlec z łóżka
(a musiałam wcześniej niż zwykle, żeby odstawić dziecko na szkolną wycieczkę) - i proszę, dostałam nagrodę dla rannych ptaszków.


Jesień naprawdę nie musi być szara, bura i ponura. Uśmiechnijcie się :)

Woody Allen powiedział kiedyś "jeśli chcesz rozśmieszyć Boga, opowiedz mu o twoich planach na przyszłość" (If you want to make God laugh, tell him about your plans). Mam wrażenie, że w tym tygodniu dostarczyłam Najwyższemu sporo okazji do śmiechu. A zaczęło się tak niewinnie..











Miałam dokończyć przeróbkę łóżka Oli. Kiedyś była to podstawa łóżka piętrowego, stąd otworki w słupkach na zamontowanie "górki". Postanowiłyśmy z Olą nadać mebelkowi nowy wygląd - odmalować na kremowo, a w otworki wstawić ładne kule. Ola samodzielnie przeszlifowała mebelek, ja go pomalowałam, Michał pomógł na nowo skręcić. Została nam tylko kwestia zakupienia i pomalowania kulek...


W garażu zebrała się sterta czekających w kolejce na malowanie szafek i ramek, do tego doszły kartony z nowymi produktami do sklepu (do obfotografowania i opisania). Wyglądało na to, że mam tydzień doskonale zaplanowany  No co? Niczego praktycznie nie tknęłam. 


A wszystko przez kilka mało szczęśliwych sekund. Moja najmłodsza córka wróciła z przedszkola po "małym wypadku" z opuchniętą i siną stopą. I tak doskonale zaplanowane zajęcia diabli wzięli, bo diagnozowanie urazu i kompletowanie dokumentacji medycznej zajęło mi trzy dni, a teraz kolejne zajmuje leczenie. Dzisiaj rano dopadł mnie psychiczny dołek. Snułam się pod domu bez większego sensu i celu, bardziej przestawiając rzeczy z kąta w kąt niż faktycznie coś robiąc. Na szczęście, już mi przeszło... Ale profilaktycznie nie zakładam, że w kolejnym tygodniu nadrobię zaległości. Po co narażać się na boski chichot?    

W salonie na komodzie mam trzy "dyżurne" osłonki na donice, różnej wielkości. Przez cały rok wymieniam w nich rośliny, tak by cieszyły oko i dodawały uroku  wnętrzu. I nagle ... wena twórcza mnie opuściła. Opustoszałe donice stały na widoku jak wyrzuty sumienia, a ja nie miałam kompletnie pomysłu co w nie włożyć. Miałam ochotę na coś jesiennego, ale jakoś nic mnie w kwiaciarni nie zainspirowało. Dopiero w ubiegłą sobotę, kiedy zabrakło mi farby na dokończenie łóżka Oli doznałam uczucia jakie miewał zwykle pomysłowy Dobromir w połowie odcinka. O mało nie zakrzyknęłam jak on "Ha, Ha". I wróciłam do domu z trzema doniczkami trawy. Konkretnie takiej odmiany, która miała na etykietce napis "kocia trawka". Na szczęście mój Mozart czytać nie umie, więc się nie zorientował,  że mógłby sobie w tej trawce pobuszować :)
I tak do salonu zawitały zielone czupiradła.




Trzymaja się świetnie, a zieleń maja tak soczystą, że zrobiło się prawie wiosennie. Co prawda znajomy, który mnie ostatnio odwiedził zapytał, czy to w donicach to "trawnik na wynos", ale co tam :)
Mnie się podoba. Zielony to przecież optymistyczny kolor!

W sobotę przywitał mnie z rana taki widoczek na lodówce:

Pozazdrościłam Joasi odświeżenia kuchni i postanowiłam wreszcie rozprawić się z zapaćkanymi ścianami w sypialni. Przy okazji postanowiłam nieco ją rozjaśnić. "Błękitną chmurkę" zastąpiła "Francuska lilia". Niebieski to mój ulubiony sypialniany kolor. Towarzyszy nam w zasadzie od zawsze :) W naszym maleńkim mieszkanku na Pradze sypialnia była wytapetowana w biało-niebieskie pasy. Po przeprowadzce do domu  nie mieliśmy żadnych wątpliwości, że niebieski musi pojawić się w sypialni, bo dobrze się nam odpoczywa w takim "uspokojonym" otoczeniu. Michał wyjechał na trzy dni w delegację, więc nie było w domu nikogo, kto by mnie próbował przed wynoszeniem mebli powstrzymać :)

Wyszło tak:





Nie mogłam się też oprzeć moim jesiennym różom. Zawitały w sypialni. A jak pachną! Bosko :)






Z rozpędu pomalowałam na kolor kawy z mlekiem również ścianę przy schodach (domycie z niej śladów małych łapek było już praktycznie niewykonalne). Z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku czekałam w piątek na powrót męża z wojaży. Ależ była niespodzianka :)